بررسی رابطه سبکهای زندگی با میزان تاب آوری در افراد وابسته به مواد و افراد بهنجار

هدف از تحقیق حاضر بررسی رابطه بین سبکهای زندگی با میزان تاب آوری در افراد وابسته به مواد و افراد بهنجار شهر تبریز در سال 89-1388 می باشد. برای انجام این تحقیق از روش همبستگی استفاده شد. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه مردان وابسته به مواد و بهنجار شهر تبریز می باشد که از میان آنها با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 100 نفر (50 نفر وابسته به مواد و 50 نفر بهنجار) به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده پرسش نامه تاب آوری کونور و دیویدسون و پرسش نامه بیسیس = ای بودند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری رگرسیون ،همبستگی پیرسون و آزمو ن t برای دو گروه مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد که فرضیه اول که بیانگر وجود همبستگی بین انواع سبک زندگی و سطح تاب آوری افراد وابسته به مواد و افراد بهنجار است تایید می شود. مبنی بر اینکه بین تاب آوری با کنار آمدن و تعلق و علاقه اجتماعی همبستگی مثبت و بین تاب آوری با محتاط بودن همبستگی منفی وجود دارد. فرضیه دوم که بیانگر وجود تفاوت بین سطح تاب آوری افراد وابسته به مواد و افراد بهنجار است تایید می شود بدین شکل که تاب آوری افراد بهنجار بالاتر از افراد وابسته است. فرضیه سوم که بیانگر تفاوت بین سبک زندگی افراد وابسته به مواد و افراد بهنجار است تایید می شود مبنی بر اینکه میانگین نیاز به تایید و تعلق و علاقه اجتماعی افراد بهنجار بالاتر از افراد وابسته به مواد است و محتاط بودن افراد بهنجار پایین تر از افراد وابسته به مواد است. بنابر این می توان نتیجه گرفت که بین سبک زندگی و سطح تاب آوری همبستگی وجود داشته و اینکه تاب آوری می تواند به وسیله سبک زندگی پیش بینی شود.